چشمه های خیریه در ترکیه 

چشمه های خیریه را می توان در دیوارها یا میدان ها ، به عنوان بخشی از مساجد یا مستقل ، در گوشه ها ، در اتاق ها و حتی به عنوان ستون هایی یافت. اینها فواره هایی بودند که استانبول را در سراسر امپراتوری عثمانی تزئین می کردند و ممکن است هنوز آنها را ببینید. استانبول به عنوان پایتخت امپراتوری روم شرقی در قرن چهارم ، آب مورد نیاز مردم خود را با ساخت قنات از منابع دور تأمین می کرد. بیزانسی ها با تعمیر و بازسازی سیستم آب ، جریان آب را حفظ کردند ، اما سال ۱۴۵۳ ، هنگامی که ترکان عثمانی شهر را تصرف کردند ، نیاز به بازسازی کامل داشت.

بیزانسی ها باید فواره هایی را دارا بودند زیرا رومی ها نیز فواره هایی داشتند ، اما اکنون هیچ مدرکی از آنها وجود ندارد. در عوض ، ما چشمه های متعدد دوران عثمانی داریم که تا قرن نوزدهم ، زمانی که خطوط لوله انتقال آب به طور مستقیم به خانه های شخصی نصب شده بود ، گسترده بودند. حمام در برابر انسان تفاوت مهمی بین عثمانی و حکومت های قبل آن بود ، همانطور که پیشینیان انتظار داشتند (و در برخی موارد دستور داده بودند) آب جاری شود: حمام در مقابل دوش. راه حل این بود که در سراسر شهر چشمه بسازند. این ایده احتمالاً تحت تأثیر پارسیان و سلجوقیان بوده است زیرا ترکان کوچ نشین عثمانی از ایران و سوریه در سفر خود به آناتولی عبور کردند.

چشمه ها به عنوان خیریه

در جهان اسلام نیکوکاری لازم دین است. هر سال ، درصدی از ثروت فرد باید برای کمک به فقرا اهدا شود. ایجاد چشمه ها از جمله اقدامات خیریه ای بود که مورد تمجید قرار گرفت. مساجد ، مدارس و بیمارستان ها توسط سلطان ها، خانواده های نزدیک آنها و پساها (مقامات ارشد دولتی) ساخته شد ، در حالی که مقامات سطح پایین و افراد ثروتمند چشمه ها را ساختند.

تا قرن نوزدهم ، تنها قصرها و خانه های ثروتمندان به آب جاری دسترسی داشتند. بقیه ساکنان از چشمه آب محله استفاده میکردند. همچنین می توان آب را مستقیماً توسط اسب یا باربر به درب رساند. در بیشتر موارد ، این آب از چشمه های میدان های شهر تهیه می شد ، برخی از آنها برای نوشیدن اسب ها و برخی دیگر فقط برای باربران اختصاص داده می شود. برای توزیع ، آب در ظروف چرمی قرار می گرفت. این چشمه ها در ابتدا با جریان آب آزاد ساخته شده بودند ، اما در زمان سلطان سلیمان ، هنگامی که میمار سینان کل سیستم آب را اصلاح کرد ، شیرهای آب نصب شد.